Budownictwo sudeckie ma swój niepowtarzalny charakter. Izby mieszkalne budowane z bali drewnianych, murowane obory – pomieszczenia dla zwierząt, żywicieli rodziny, stanowią kwintesencję budynków wiejskich na terenach Kotliny Kłodzkiej. Zbiór odpowiednio zabezpieczonych starych domów, zagród i pomieszczeń rzemieślniczych możemy zobaczyć w Muzeum Kultury Ludowej Pogórza Sudeckiego. Na położonym w górzystym terenie dużym obszarze odtworzono wiele różnorodnych zabudowań począwszy od wiatraka, przez stodoły, domy mieszkalne, budynki rzemieślnicze, po dzwonnicę strażacką. Muzeum założono bazując na istniejącym w tym miejscu budynku dawnej kuźni. Muzeum – Skansen powstało w 1984 r. jako oddział Muzeum Regionalnego w Wałbrzychu. Od 1.01.2006 r. jest samodzielną instytucją kultury, której organizatorem jest samorząd Kudowy Zdroju. Wszystkie zgromadzone artefakty pochodzą z okolic Ziemi kłodzkiej. Najbardziej reprezentatywny jest budynek zajazdu przeniesionego z Szalejewa Dolnego, gdzie można podziwiać kunszt drewnianej architektury ludowej pogórza sudeckiego. Podczas miłego spaceru, możemy podziwiać konstrukcję dawnych sudeckich budynków, a wchodząc do ich wnętrz zobaczyć jak na tych terenach żyli kiedyś ich mieszkańcy. Oprócz eksponatów wypełniających izby mieszkalne zgromadzono tu również narzędzia i zaaranżowano warsztaty rzemieślnicze. W działającej kuźni można na żywo zobaczyć jak nadaje się kształt stalowym elementom. W skansenie przez cały rok odbywają się imprezy związane z różnymi świętami, tradycjami. Powiązane z nimi występy artystyczne, pokazy oraz degustacje kulinarne stanowią niepowtarzalną atrakcję dla odwiedzających skansen turystów.
50 km od Apartamenty Folwark Boguszyn
chata sudeckahistoria kuźnimapa skansenubalkon w zajeździekowal kuje stalbudynek kuźniwidok na zajazdwiejska piwniczkapakujemy się na wyjazdpoddasze zielarkizioła i ich opisizba kuchennapowózizbapoddasze zajazdupoddaszeU prząśniczki siedzą….sklep kolonialnynajświeższy wypiek chleba, najlepszy oczywiście ze smalcem i ogórkiem kiszonymwiatrakwiatrak opisnisza sklepu kolonialnego
Zamek Homole, zwany dawniej Gomole od góry, na której się znajduje – Gomoła 740 m n.p.m. istniał już w wiekach średnich. Strzegł on znajdującego się poniżej przejścia Polska Brama, dzisiaj przełęczy Polskie Wrota, ówczesnej odnogi bursztynowego szlaku, traktu zwanego też Polską Drogą. Przebiegał tu również szlak handlowy pomiędzy Śląskiem i Czechami. Zamek był punktem obronnym państwa Gomolskiego, którego prawdopodobnym właścicielem wspomnianym w dokumentach z 1327 r. był Wojtyczka Panwitz, kasztelan Kłodzki. Murowany zamek wzniesiono pod koniec XIII wieku lub w wieku XIV, i pierwszym znanym właścicielem nowego zamku był Titzko (Thyczko) von Pannwitz, wzmiankowany w 1346 roku. 19 lipca 1428 roku, zamek został zdobyty przez husytów i stał się na ten czas ich główną siedzibą na ziemi kłodzkiej. Po wycofaniu się wojsk husyckich w 1444 r. zamek kupił czeski rycerz, husycki dowódca Hynko Krušina. Od 1477 r. zamek stracił na znaczeniu i przechodził w różne ręce. Na początku XVI w. potomek ostatnich rezydentów, wszedł w spór z cesarzem, co spowodowało, że suwerenność zamku przestała być tolerowana. W 1534 r. wojska cesarskie zdobyły zamek, który następnie skonfiskowano, a ostatniego właściciela stracono w Wiedniu. Od tego czasu nie posiadając właściciela obiekt popadł w ruinę.
Z zamku, na który składał się cylindryczny stołp (wieża ostatecznej obrony), o wnętrznej średnicy ok. 3m i wysokości 30 m, sale rycerskie i pomieszczenia gospodarcze, otoczone murem obwodowym o grubości 2m. Mur wydzielał dziedziniec o nieregularnych granicach, zbliżonych do prostokąta, długości ok. 45m i szerokości ok. 18 m. Wieża umieszczona była w jego centrum. Dzisiaj dostępne są jedynie szczątki murów i pozostałość po stołpie – jej fragment o wysokości ok. 10 m.
Z drogi krajowej DK 8 zaraz za Polskimi Wortami należy skręcić w Zielone Ludowe na Ludowe. Tutaj już na piechotę, drogą szutrową dojdziemy do drewnianej kładki pomiędzy okresowo występującymi jeziorkami, która jest początkiem ścieżki edukacyjnej wiodącej na szczyt góry Gomoła. Do podnóża góry prowadzi z Dusznik Zdroju czerwony główny szlak sudecki im. Mieczysława Orłowicza.
ruiny zamkupozostałości stołpupozostałości murówtablica z danymi historycznymipodejściebukowina
Fryderyk II Wielki w 1742r na mocy podpisanego preliminarium pokojowego, w którym Prusy uzyskały Śląsk i hrabstwo kłodzkie, przejął nowe ziemie i natychmiast dokonał inwentaryzacji złóż mineralnych. Wkrótce okazało się, że tereny nieopodal Ząbkowic Śląskich są zasobne w szczególny minerał rzadko występujący, a niezwykle dekoracyjny – Chryzoplaz. Minerał soczyście zielono prześwitujący światło, którego nazwa, z jęz. greckiego to połączenie słów chrysos – złoto i prasinos – zielonkawy. Król pruski osobiście zaangażował się w promocję wyrobów z własnego złoża. Słynna jest królewska tabakiera z z najcenniejszej odmiany Chryzoplazu tzw. Zelonego jabłuszka. Tabakiera zdobiona dodatkowo diamentami, złotem i Karneolem (płatki kwiatów na wieczku i wykonane z Karneolu również ze Szklar).
Jednak większa część historii kopalni, to złoża niklu odkryte ok. 1900r. W masywie Szklar stwierdził je w latach osiemdziesiątych XIX w. Adolf Reitsch, inżynier górnik z Ząbkowic Śląskich. Dlaczego nikiel? Trwająca rewolucja technologiczna, tworzone nowe projekty, również zbrojeniowe otwierały rozwiązania doskonalące między innymi broń. U progu I wojny światowej nikiel, zatrzymujący korozję w stopie ze stalą, na rynku zbrojeniowym był nader pożądanym minerałem. Główny szyb a w następnych latach osada górnicza uzyskała połączenie kolejowe. Sztolnię Robert otwarto oficjalnie w 1914 r. Eksploatacja rud w Szklarach osiągnęła produkcje na poziomie ok 350 ton czystego metalu rocznie. W późniejszym czasie zaczęto także wydobywać magnetyt i kamienie półszlachetne. Wraz ze wzrostem eskalacji i napięć wojennych, wzrastało zapotrzebowanie na nikiel. Tak zakład został wzbogacony o miejscową hutę, a właściciele mogli maksymalizować swoje zyski.
Po roku 1945, kiedy Szklary zostały objęte administracją polską, a kopalnia siłą rozpędu domykała swój żywot. Jednak Państwo sowieckie i rozpętana przez nie w 1947r. zimna wojna na nowo wytworzyła popyt na ten niezwykle ważny podczas działań wojennych minerał. W Szklarach zaczęto wydobywać nikiel, ale już na masową skalę. Nie drążono jak wcześniej chodników, a tylko metodą odkrywkową wybierano ważny metal, niszcząc inne minerały, gdyż całość urobku, bez sortowania trafiało do przetopu w miejscowej hucie. W ten sposób zniszczono rozległe poniemieckie wcześniejsze chodniki, które wg dostępnych map miały 5 poziomów i były położone na głębokości do 120 m w głąb górotworu. Główny Szyb kopalni został zachowany ze względów obronnościowych – urządzono w nim schron przeciwatomowy, który jako jeden z nielicznych przetrwał do czasów dzisiejszych.
Obecnie w Szklarach funkcjonuje Podziemna Trasa Edukacyjna, która w 2018 roku, ze względu na wyjątkowe walory geologiczno – przyrodnicze otrzymała status Rezerwatu Geologicznego, prawem chronionego, o przeznaczeniu turystyczno – edukacyjnym. Miejsce to jest udostępniane jednostkom edukacyjnym w zakresie geologii i ochrony środowiska, ale również turystom, którzy zabłądzili w te strony.
Zakres występowania to ok 81 minerałów na małej powierzchni, w jednym miejscu, a niektóre z nich jak Chryzoplaz, to niespotykane na skalę światową pokłady cennego surowca, który w tej najcenniejszej postaci występuje jeszcze tylko w sześciu miejscach na świecie.
Zwiedzanie z latarkami, temperatura ok. 8 st C. więc trzeba się ubrać, płatność gotówką lub Blikiem (przelew na telefon).
wejście do głównego szybu Roberta – założyciela kopalnioczywiście bezpieczeństwo przede wszystkim – patrzcie na kolory kasków 🙂 …zwiedzanie z latarkąschron przeciwatomowypodziemny „ogródek”81 minerałów na małej powierzchnimineralne nitkiżyła złoża opalumagnezytponiemiecka mapa byłych sztolnizbioryzbioryzbiorybudynki pohutniczebudynki pohutnicze
Renesansowy pałac zbudowany ok. 1554 r. zaliczany do najwybitniejszych dzieł architektury pałacowej na Śląsku. Wybudowany z inicjatywy Heinricha von Ratschin. W latach 1637 -1940 została wybudowana barokowa grota wg projektu J. Carove. W trakcie istnienia, pałacu dokonano kilku przebudów, z czego pierwsza ok. poł. XVII w. a kolejna w latach 1653-57 na zlecenie nowego właściciela hrabiego Johanna Friedricha von Herberstein. Przebudowa zrealizowana pod kierownictwem wykonawców z grupy architektonicznej warsztatu praskiego Carla Lurago, dzięki której dostawiono tarasy z loggiami oraz urządzono pierwszy Śląsku park barokowy. Wybudowane wnęki otwarte na dziedziniec szybko okazały się niefunkcjonalne i zostały uzupełnione tworząc nowe zamkowe pomieszczenia. Zamek został przebudowany prawdopodobnie w latach 20-tych XVII w. przez barona von und zu Anneberg. Według daty na wieży zamkowej ponowna przebudowa nastąpiła w 1735. W latach 1900–1906 podczas prac renowacyjnych unowocześniono system wodno-kanalizacyjny w pałacu. Wzbogacono dekorację elewacji pałacu z czego zachowało się wykonane wówczas sgraffito. Wykonano w tynku dekorację szczytów południowego i północnego, a także czterech małych szczytów od strony wschodniej i zachodniej na dachu skrzydła głównego – złożyły się na nią pilastry, wiązki gzymsów, narożne sterczyny. Zamek został znacjonalizowany w 1945 przez władze polskie, Opuszczony w latach 60 tych XX w. popadał w ruinę w wyniku czego w ostatnich latach zawaleniu uległa część dziedzińca południowego. W listopadzie 2012 roku Fundacja Pałac Gorzanów została właścicielem kompleksu pałacowo-parkowego w Gorzanowie. Przystąpiono do ratowania parku i budynków. Zrekonstruowano i postawiono nowe dachy nad skrzydłem wschodnim i zachodnim, rekonstruowane są stropy, przemurowano ogromną ilość rozspojonych, sypiących się murów. Odsłonięto i zabezpieczono pięknie polichromowane drewniane stropy. Założenie pałacowe o wielu dziedzińcach, z czego najważniejszy, zamkowy to ok, 250 m2 został osadzony na planie prostokąta, z bocznymi dziedzińcami od północy i południa, a od zachodu z dziedzińcem gospodarczym. Pałac posiada 3 kondygnacje 12 osiowe. Naroża głównego budynku boniowane, ale fasada udekorowana w wiele ówczesnych wątków architektonicznych. Przy zamku w XIX w. działał teatr, w którym bezpłatnie, trzy razy w tygodniu, przy finansowaniu właściciela zamku wystawiano niewielkie sztuki sceniczne i operowe, na które zapraszano miejscową ludność. Obecnie jest to jeden z niewielu istniejących przykładów barokowego, pałacowego założenia teatralnego.
Gorzanowski Park był jednym z pierwszych barokowych założeń ogrodowych na Śląsku. Prace nad nim rozpoczęto w połowie XVII w. w stylu baroku włoskiego i austriackiego. Na jednym z obrazów z 1738 uwidoczniono połączenie pałacu z ogrodem przez tzw.salę terrena, czyli salą na parterze, zazwyczaj w głównej osi pałacu, łącząca ogród z przedsionkiem lub schodami. Sala ta jest typowa dla zamku z XVII w. Około 1800 r. ogrody zostały przekształcone w park krajobrazowy, a w wieku XIX pałac i park po otwarciu dla społeczeństwa stały się okoliczną atrakcją.
Zamek jest otwarty i zaprasza gości do zwiedzania od poniedziałku do niedzieli w godzinach 11:00-17:00.
zamek od strony ogrodupozostałości rzeźb – grotabarokowa grota wg projektu J. Carovezamek od strony ogrodustara sosnazamek – wnętrzamalowane sztukaterie pod okapami dachuzamek – wnętrzezamek – wnętrzesala terrenazachowane sgraffitowieża zegarowawejście główne z dziedzińca zamkowegobrama wewnętrzna z dziedzińca wjazdowego z podzamczafront dawnej gorzelnibrama wjazdowasala terrena, z barokowymi dekoracjami naściennymizabudowane loggiepolichromowane drewniane stropyteatr zamkowypolichromowane drewniane stropyplan zamku wg przewodnika SUDETY z 1978r.
W trakcie wojen napoleońskich, gdy skurczyły się państwowe zasoby, po królewskim edykcie sekuryzacyjnym w 1810 r. na mocy decyzji Fryderyka Wilhelma III wszystkie dobra katolickie jak i ewangelickie w Prusach przeszły w ręce państwa. Kamieniecki majątek król postanowił sprzedać dla pozyskania gotówki. W tym czasie Napoleon osadził w Holandii, na królewskim tronie swojego brata Ludwika, który powziął decyzję o tym by zakupić na Śląsku, gdzie w tym czasie zostało zwolnionych wiele dóbr, „odpowiednio” duży majątek. Za sam klucz kamieniecki, Namiestnikowa Wilhelmina Fryderyka Ludwica zapłaciła 848,05 talarów. Pod koniec życia królowej większość obowiązków przejęła jej córka Marianna, która stała się właścicielką w 1838r. Wtedy zleciła wykonanie projektu okazałej rezydencji znanemu architektowi Karlowi Friedrichowi Schinklowi. Okres romantyczny, którego odzwierciedlenie można zobaczyć w architekturze i sztuce wymagał od projektanta odniesień do najstarszych dokumentów, oraz historii „starożytnej”, a takimi były przesłanki dawnych czasów: wg „Kroniki Czechów” Kosmasa, w 1017r. czeski książę Brzetysław po zrównaniu z ziemią grodu w Bardzie, wzniósł gród na wysokiej skale, skąd wzięła się nazwa Kamieniec. Również w XIII wiecznych Księgach Henrykowskich opisywany był widok z tego miejsca na Masyw Brzeźnicy, który został zapisany jako Cosecrepte (Kozi Grzbiet). Mariannę bardzo zaintrygowały podania i dokumenty historyczne. Nowy obiekt miał być eklektyczny, z neogotyckimi wtrąceniami mauretańsko – sycylijskich zamków z okresu średniowiecza. Po wielu latach trwania budowy, Marianna postanowiła przekazać obiekt swojemu synowi Albrechtowi, który po śmieci swojej żony kazał wznieść tu rodowe mauzoleum kamienickich Hohenzolernów.
Podczas II wojny światowej nie było tu walk. Pałac uległ destrukcji w wyniku stacjonowania tu wojsk Radzieckich. Tylko w 1945r. wywieziono stąd wiele dzieł sztuki (ok. 16 wagonów), które podczas wojny były tu zwożone jako natenczas bezpieczne miejsce. W 1946 r. wybuchł pożar, który wg różnych źródeł był gaszony tak, aby go nie zagasić. Być może był próbą zatarcia śladów rabunków i zniszczeń. Współczesna historia, to zasługi Włodzimierza Sobiecha, ówczesnego pracownika poznańskiej Akademii Rolniczej, który przy udziale Władysława Pawlaka, dawnego więźnia niemieckiego oflagu twierdzy srebrnogórskiej, nie patrząc na piętrzące się trudności postanowił przywrócić pałac do jego świetności. We współpracy początkowo z Polonią brytyjską, na prawie dzierżawy 40 letniej, remontował obiekt aż do śmierci w 2012 r. Dwa lata później pałac przeszedł w posiadanie gminy.
Odległość od Apartamenty Folwark Boguszyn – 22 km.
zamek z zewnątrzkolumnada pod tarasem głównymmauretańskie zdobienia neogotyckich łukówarkada dziedzińca wewnętrznego z łukiem w stylu mauretańskimarkada dziedzińca wewnętrznego z łukiem w stylu mauretańskimwidok na dziedziniec wewnętrznydziedziniec wewnętrznysklepienie parasolowezamek w latach swojej świetnościpałac od strony ogrodu
Zamek górny, czyli Na Skale XVI w. powstał na fundamentach XV wiecznej budowli obronnej, której fragmenty przetrwały w ścianach kamiennych piwnic. Dwór z wewnętrznym dziedzińcem, przebudowany w XVII w. przez ród Wallisów zamieszkałych od 1200 roku w irlandzkim zamku Carighmain. Zmieniono wówczas wygląd rezydencji od strony rzeki, od południa i głównej wiejskiej drogi. Na ten czas powstał nowy człon zamku ze stajniami i dwupiętrową oranżerią na piętrze a także nowa wieża. Po latach Wallis sprzedał posiadłość hrabiemu Ludwikowi Friedrichowi von Schlabrendorf. Kolejną rodziną, która postanowiła związać swoje losy z zamkiem Na Skale to mająca francuskie pochodzenie hrabiowska rodzina Chamare-Harbuval. Powstał wówczas secesyjny salon wyłożony fascynującą boazerią, z którego prowadzi wejście na balkon panoramiczny. W salonie stoi kaflowy piec z secesyjną ornamentyką, do którego przylegają ceramiczne ławy. Stolarka balkonu rządzi się prawami najwyższej jakości rzemiosła drzewnego. Najbardziej zachwycają jednak w tym wnętrzu drzwi z secesyjnym ornamentem na którym wyrzeźbiono panią tego zamku. Według miejscowego przewodnika, jej wizerunek zaprojektował sam Alfons Mucha. Dziedziniec zamku w XIX wieku nakryto podwójnym szklanym dachem, którego podwójna szklana konstrukcja jest ewenementem w tych stronach. Szczególny podziw zwiedzających budzi bogato rzeźbiona drewniana klatka schodowa nawiązująca układem przestrzennym do dojrzałego baroku wiedeńskiego. Park z barokowymi schodami ku rzece oraz najstarszymi na Śląsku wejmutkami – sosnami o długich igłach i co charakterystyczne dla tej odmiany, z podłużnymi szyszkami.
zamek od strony Białej Lądeckiejzamek od strony ogrodusecesyjne drzwi z balkonu panoramicznegobalkon panoramicznyklatka schodowazamek od strony Białej Lądeckiejzamek od strony Białej Lądeckiejsecesyjny piec kaflowywizerunek właścicielki zamkuzadaszony dziedziniec zamkuklatka schodowaklatka schodowa
Niesamowite miasto, którego historia sięga XIII w. Położone na wzniesieniu, otoczone rozlewiskami rzek stanowiło gród obronny, który pierwotnie miał charakter drewniano – ziemny. W późniejszym czasie drewno zastąpił kamieniem. Rozwój miasta był możliwy, bo jego lokacja wynikała z przecinających się w tym miejscu dwóch ważnych ówcześnie szlaków: handlowego (bursztynowego) Wrocław – Praga i biskupiego Świdnica – Nysa.
Wizytówką i największą atrakcją miasta jest Krzywa Wieża, której wysokość wynosi 34 m, a obecne odchylenie od pionu to 2,12 m. Nieznany jest dokładny czas powstania ani przeznaczenie tej budowli, przypuszcza się, że mogła powstać w średniowieczu. Istnieją domysły, że w przeszłości mogła być częścią bramy miejskiej lub dzwonnicą. Jednak to dawny zamek piastowski, wzniesiony około 1290 roku przez księcia Bolka I Świdnicko – Ziębickiego, który obecnie ma status trwałej ruiny jest chyba najstarszym historycznie obiektem tego miasta. W wiekach średnich, kiedy nie było ugruntowanych państwowości, poszczególne ziemie wchodziły w skład różnych księstw. Ząbkowice, pod koniec XIII w. były w posiadaniu księcia Bolka II Ziębickiego by w XV w. trafić w ręce czeskiego rodu Podiebradów. W tym czasie obiekt funkcjonował jako zamek warowny, opierając się najazdom husyckim. Przebudowany w XVI w. przez Karola I nie miał możliwości przetrwać do dni dzisiejszych. Przechodzące przez miasto oddziały wojsk węgierskich i szwedzkich w okresie wojny trzydziestoletniej i następujące po sobie oblężenia i szturmy spowodowały takie zniszczenia zamku, że ponowna odbudowa stała się bezcelowa, a obiekt w XVIII w. został opuszczony.
19 km od Apartamenty Folwark Boguszyn
Wszelkie informacje, ciekawostki i fakty znajdują się pod tymi adresami:
Kopalnia Uranu w Kletnie. Dawne mapy poniemieckie, w których posiadanie weszły wojska sowieckie, wskazywały tę lokalizację jako jedną z wielu, jako tę, która może dostarczyć pożądany na ten czas materiał do stworzenia bomby atomowej. W lipcu 1948 roku rosyjscy geolodzy, badając stare hałdy kopalni w Kletnie, odkryli podwyższone promieniowanie gamma. Jeszcze w tym samym roku Sowieci/ Rosjanie zaczęli prace przygotowawcze do eksploatacji złoża. Sudecki uran miał im posłużyć do budowy rosyjskiej bomby atomowej. W ZSRR – obecnie Rosji, tego pierwiastka nie było. Prace w Kletnie mogli prowadzić na mocy umowy między rządem PRL (Polska Rzeczpospolita Ludowa), a Związkiem Radzieckim zawartej w 1948 roku. Kopalnia działała w latach 1948-1953. Przez te lata wydobyto materiał na stworzenie 2 bomb (informacje przekazane przez przewodnika). Koszty związane z chorobami popromiennymi i śmiercią osób skazanych lub z wolnego wyboru zaangażowanych w wydobycie nie były brane pod uwagę.
Kopalnia Uranu to również miejsce wypiętrzania się płyt geologicznych oraz występowania miejscowych minerałów takich jak: fluoryt, ametyst, malachit czy baryt. Znajdziemy tam też skupisko wapieni pod nazwą Biała Marianna. Bardzo ciekawe miejsce i ludzie – przewodnicy zaangażowani w swoją misję.
Dla osób, które zainteresowały się tematyką wydobycia uranu na terenach zachodniej Polski polecam fascynującą reporterska opowieść Filipa Springera Miedzianka Historia znikania. Autor przez dwa lata szukał odpowiedzi na pytanie: dlaczego miasteczko z siedmiowiekową tradycją po wejściu umarło, a ta powieść jest próbą rozwiązania tej zagadki. Tutaj temat powojennego, rabunkowego wydobycia uranu przez Rosjan jest zbieżny z historią kopalni w Kletnie.
Kopalnia w Kletnie jest również osnową wielowątkowej powieści Macieja Siembiedy Katarsis. W różnym czasie, różni bohaterowie, których losy dziwnie się przeplatają, spotykają się Lądku, Kletnie i miejscowej kopalni uranu.
Największym i najbardziej znanym obiektem historycznym w Kłodzku jest położona na górze Fortecznej i Owczej Twierdza Kłodzko, która stanowiła system obronny z okresu XVII i XVIII wieku. Wybudowana w miejscu istniejącego w IX w. grodu warownego, a w XV w. przebudowanego przez króla Jerzego w komfortową rezydencję. Natenczas oprócz potężnego, kamiennego stołpu (wieża ostatecznej obrony) w obrysie warowni istniała wieża zegarowa i słynna tzw. zielona komnata z dworsko – rycerskimi freskami. W latach sześćdziesiątych XVI w. na zlecenie arcybpa Arnoszta i według projektu Lorenza Krischke, dokonano rozbudowy o zamek średni i dolny w których ulokowano między innymi klasztor augustianów, później jezuitów. Po zajęciach zamku w XVII w. i po wojnie 30 – letniej Habsburgowie dokonali przebudowy ruin po dawnym zamczysku. Przez braci Carove została zaprojektowana twierdza według włosko – niderlandzkich zasad strategii fortyfikacyjnych. Powstały bastiony, kurtyny, raweliny. Po roku 1770 Fryderyk II rozbudował umocnienia do formy istniejącej obecnie. Głowna twierdza na górze Fortecznej wraz z fortem pomocniczym na Owczej Górze zamieniły miasto w fortecą stanowiącą według Fryderyka „klucz do Śląska”.
Pełne oblicze i tysiącletnią historię Twierdzy Kłodzkiej, a także ciekawe zakamarki można poznać w trakcie zwiedzania trasy głównej obejmującej górną część Twierdzy. Dostępna jest również trasa podziemna prezentująca niezwykle rozbudowany (przeszło 7 km!) i unikatowy w Polsce system chodników kontrminerskich. W trakcie nocnego zwiedzania obiektu można się poczuć jak rekrut w trakcie oblężenia Twierdzy!
Odległość od Apartamenty Folwark Boguszyn – 6 km.
Wszelkie informacje znajdują się na stronach Twierdzy Kłodzko pod adresem: www.twierdza.klodzko.pl
Szczególnie polecamy zapoznać się z sekcją FAQ (z angielskiego frequently asked questions oznaczający często zadawane pytania), gdzie dostępne są informacje o dojeździe i miejscach do parkowania: www.twierdza.klodzko.pl/jak-dojechac-i-zaparkowac
